Kiedy ja się urodziłam, moja babcia była już grubo po osiemdziesiątce. Mieszkała w innym mieście, ale prawie w każdą niedzielę razem z rodzicami przyjeżdżaliśmy do niej w odwiedziny. Gdy wracam myślami do tamtych czasów, to mam przed oczami pomarszczoną starowinkę, białą jak gołąbek, z warkoczem sięgającym do pasa. Pamiętam jej miękkie dłonie i mądre oczy, patrzące zza grubych szkieł okularów. Babcia nie chodziła już, miała chore nogi.
Mijały kolejne lata, ona była coraz starsza,ale pamięć miała rewelacyjną. Pamiętała wszystko - imiona, nazwiska, daty, wydarzenia z przeszłości. Zawsze, podczas odwiedzin, siadałam obok niej i prosiłam o kolejną, fascynującą opowieść z dawnych czasów. Moja babcia przeżyła wiele, w tym obie wojny światowe, więc miała co wspominać. Potrafiła opowiadać godzinami, a ja słuchałam, słuchałam i nigdy nie miałam dość.
Pamiętam, że w zakamarkach babcinej szafy zawsze był ukryty jakiś drobiazg dla mnie. Babunia uwielbiała sprawiać mi niespodzianki. Szperałam w tej szafie - sprawiało mi to wielką frajdę, a ona bardzo się z tego powodu cieszyła. Wiem, że bardzo mnie kochała i było to uczucie w stu procentach odwzajemnione. Zbyt krótko było mi dane cieszyć się jej obecnością.
Moja babcia, babunia, babuleńka...
Babcie kochają niepowtarzalną miłością, inną od wszystkich, a dla nas, wnucząt, miłość do Nich nie ma sobie równych. To wyjątkowa więź, nieporównywalna. Nie każdy ma szczęście mieć pełne ciepła wspomnienia ... dwie babcie, jak to w życiu najczęściej bywa, ale tylko Stanisława nadal znaczy bardzo wiele w moim ponad półwiecznym życiu ... żywo w pamięci mam chwile z Nią spędzone, zapach, dotyk, opowieści, emocje ....
OdpowiedzUsuńMasz rację Rudziku, że nie każdy ma to szczęście. My obie je miałyśmy i to jest piękne :).
Usuńpięknie napisałaś, tak ciepło bardzo :) ja nie mam babci we wspomnieniach, szybko odeszły, za to dziadzio ukochany był, o nim myślę ze wzruszeniem
OdpowiedzUsuńDziękuję bardzo. Tobie to ciepło udało się zawrzeć w tym jednym zdaniu.
Usuń